چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
خوشا که خط عبور تو را ادامه دهیم
شعاع چشم تو را تا خدا ادامه دهیم
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
بشوی این گرد از آیینۀ خویش
به رغم عادت دیرینۀ خویش
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش