امشب شکوه عشق جهانگیر میشود
روح لطیف عاطفه تصویر میشود
میرفت که با آب حیات آمده باشد
میخواست به احیای فرات آمده باشد
سقفی به غیر از آسمان بر سر نداری
تو سایه بر سر داشتی دیگر نداری
با کلامُ اللهِ ناطق همکلام!
ای سکینه! بر کراماتت سلام!
شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود
در خاک، حسّ شعلهوری جان گرفته بود
آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد
آیینۀ وحی و آیت بیداریست
کارش همه دلنوازی و دلداریست
دل در حرم تو خویش را گم کردهست
یعنی عوض گریه تبسم کردهست
زیبایی چشمهسار در چشمش بود
دلتنگی و انتظار در چشمش بود
شوریدهسری مسافری دلخسته
مانند نماز خود، شکسته بسته...
دو گنبد کوچک، دو حرم را دیدم
دو دُرِّ یتیم همقَسَم را دیدم
اینجا حرم خداست، سبحانالله
در تربت او شفاست، سبحانالله
ای تشنه به سرچشمۀ احساس بیا
با دامنی از شقایق و یاس بیا
مفتاح اجابت دعایش، خواندند
سرچشمۀ رحمت خدایش، خواندند
ای مرهم زخم دل و غمخوار پدر!
هم غمخور مادری و هم یار پدر
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
و قصه خواست ببیند یکی نبودش را
بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت میسوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت میسوخت
ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود
بر چهرهاش ز عصمت و عفت نقاب بود
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
اینگونه زخمخورده و بیسر بیاورم
شور سفر کربوبلا در سر توست
برخیز، گذرنامه، دو چشم تر توست
نگاه میکنم از آینه خیابان را
و ناگزیری باران و راهبندان را
چشم از همه کائنات بستی، ای عشق
در کعبهٔ کربلا نشستی، ای عشق