هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
چشمهایت روضه خوانی میکند
اشکها را ساربانی میکند
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بیکرانه شد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد