میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد
تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است
ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟
دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری
کوچه کوچه نسیم سامرّا
عطر غم از عراق آورده
اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست
سیاه‌جامۀ سوگت لباس فاخر ماست
اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است
آنجا جگر گرسنه‌ها، شعله‌ور است
راه از بیگانه می‌جستیم، آخر گم شدیم
خانۀ خود را نمی‌دیدیم و سردرگم شدیم
گردۀ مستضعفین شد نردبان عده‌ای
تنگناهای زمین شد آسمان عده‌ای
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شده‌ست
لبخند مهی منیر تکرار شده‌ست
یاد تو آیینه و نام تو نور
ذکر تو خیر است و کلام تو نور
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
به رغم صخره، جاری‌تر شده سیل محبت‌ها
و دارد بیشتر قد می‌کشد رود ارادت‌ها
یا ایهاالعزیزتر از یوسف!
عکس تو را به چاه می‌اندازند
تو از تبار بهاران، تو از سلالۀ رودی
تویی که شعر شکفتن به گوش غنچه سرودی
تا چشم وا کرد این پسر، چشمانِ تر دید
خوب امتحان پس داد اگر داغِ پدر دید...
در نالۀ ما شور عراقی مانده‌ست
در خاطره یک باغ اقاقی مانده‌ست
خورشید سامرا و کریم جهان تویی
ما را بده پناه، که کهف امان تویی
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
نور خدا گرفته فضاى مدینه را
تغییر داده حال و هواى مدینه را
بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم
هزاران خیمه بر پا بود آنجایی که من بودم
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
