فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد
حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
شبیه آسمانی‌ها هوای قم به سر دارم
نشانی از چهل اختر درون چشم تر دارم
نام گرامی‌اش اگر عبدالعظیم بود
عبد خدای بود و مقامش عظیم بود
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
نوخاسته‌ای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
تو کیستی که در اندیشۀ رسول خدایی
فروغ چشم حبیبی و چلچراغ هدایی
علی را ذاتِ ایزد می‌شناسد
اَحد را درکِ احمد می‌شناسد
تو کیستی که صداقت تو را صدا می‌کرد
دعا به جان تو پیغمبر خدا می‌کرد
کسی از شعر، از توصیف از اندیشه آن سوتر
کسی از دیگران برتر کسی دیگرتر از دیگر
باز غم راه نفس بر قلب پیغمبر گرفت
باز از دریای ایمان، آسمان گوهر گرفت
علی‌اکبر همین که چهرۀ خود را نمایان کرد
خدا خورشید را در هفت پشت ابر پنهان کرد
سلامٌ علی آل یاسین و طاها
سلامٌ علی آل خیر البرایا
شب کویر، شبی ساکت است و رازآلود
شب ستاره شدن زیر آسمان کبود
شهر من قم نیست، اما در حریمش زنده‌ام
در هوای حق‌حق هر یاکریمش زنده‌ام
از بستر بیماری خود پا شدنی نیست
بی لطف شما، شهر مداوا شدنی نیست
این زن که خاک قم به وجودش معطر است
تکرار آفرینش زهرای اطهر است
شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را
و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را
نگاهم مملو از آیینه شد، لبریز باور شد
دو چشم محو در آیینه‌هایت، ناگهان تر شد
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراط‌المستقیم
می‌رود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یک‌تنه از دوش حرم بردارد
چگونه جمع کند پاره‌های جانش را؟
به خیمه‌ها برساند تن جوانش را
هر دل که سوز عشق تکانش نمی‌دهد
حق در حریم قرب، مکانش نمی‌دهد
تاجی از آفتاب سر قم گذاشتند
نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند
