هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
میروی دریا دل من! دست خالی برنگردی
از میان دردها با بیخیالی برنگردی
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
تا با حرم سبز تو خو میگیرم
در محضر چشمت آبرو میگیرم
ببین که با غم و اندوه بعد رفتن تو
میان معرکه ماییم و راه روشن تو
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
بار بر بستهای ای دل، به سلامت سفرت
میبری قافلۀ اشک مرا پشت سرت
بگو با من که در آن روز و در آنجا چه میدیدی؟
شهید من! میان تیر و ترکشها چه میدیدی؟
مگر نه اینکه همان طفل غزه طفل من است
چرا سکوت کنم سینهام پر از سخن است
ای در دلم محبت تو! هست و نیستم!
هستی تویی بدون تو من هیچ نیستم
تو از تبار بهاران، تو از سلالۀ رودی
تویی که شعر شکفتن به گوش غنچه سرودی
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد