زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
آمد سحر دوباره و حال سَهَر کجاست؟
تا بلکه آبرو دهدم، چشم تَر کجاست؟
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
یک عمر شهید بود و، دل باخته بود
بر دشمن و نفس خویشتن تاخته بود
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد
دلربا، نرگس این باغ به شبنم باشد
میان حجره چنان ناله از جفا میزد
که سوز نالهاش آتش به ماسوا میزد
هر غنچه به باغ سوگوار تو شدهست
هر لاله به دشت داغدار تو شدهست
قلم به دست گرفتم که ماجرا بنویسم
غریبوار پیامی به آشنا بنویسم
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
لبیک به جُحفه، پی حج خواهم گفت
حاجات به ثامن الحجج خواهم گفت