گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
کبود غیبت تو آسمان بارانیست
و کار دیدۀ ما در غمت گلافشانیست
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشمهایت روضه خوانی میکند
اشکها را ساربانی میکند
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمیگیرد؟
غروب غربت ما از چه رو پایان نمیگیرد؟
به همان کس که محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده
نگاهم در نگاه شب، طنینانداز غوغاییست
کمی آنسوتر از شبگریههایم صبح فرداییست
ببین که بیتو نماندم، نشد کناره بگیرم
نخواستم که بیفتد به کوره راه، مسیرم
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت
جز هالهای کبود از او کس نشان نداشت
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
برگشتم از رسالت انجام دادهام
زخمیترین پیمبر غمگین جادهام
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود