من که شور عاشقی در سینه و سر داشتم
صد هزار آیینۀ غم، در برابر داشتم
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
مژده کز آفاق روشن، گل به دست آمد بهار
برگ برگ سبزه را شیرازه بست آمد بهار
ای صبح که خورشید به شام تو گریست
آفاق به پاس احترام تو گریست
گر چه از غم، شکسته بالِ من است
اشک من شاهد ملالِ من است
امشب شکوه عشق جهانگیر می‌شود
روح لطیف عاطفه تصویر می‌شود
کربلا گفتم، دلم لرزید، گفتم: یا حسین
اشک روی گونه‌ام غلتید، گفتم: یا حسین
امروز که خورشید سر از شرق برآورد
از کعبۀ جان، قبلۀ هفتم خبر آورد
باز ما را چشمه‌ای از اشک جاری داده‌اند
روز و شب خاصیت ابر بهاری داده‌اند
خدایا لطف خود را شاملم کن
غمی جان‌سوز، مهمان دلم کن
ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
با کلامُ اللهِ ناطق هم‌کلام!
ای سکینه! بر کراماتت سلام!
بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم
هزاران خیمه بر پا بود آنجایی که من بودم
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
ای بنای حرم عدل و امان را بانی
ای ز انوارِ تو، آفاق همه نورانی
ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادری و هم یار پدر
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود
بر چهره‌اش ز عصمت و عفت نقاب بود
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
ماه مولا شد حدیث طیر را با ما بخوان
در ولایش آشنا و غیر را با ما بخوان
سلام فاطمه، ای جلوۀ شکیبایی
که نور حُسن تو جان می‌دهد به زیبایی
