رسیده از سفر عشق، نوبر آورده
تبرکی دو سه خط شعر بی‌سر آورده
همیشه مرد سفر مرد جاده بود پدر
رفیق و همدم مردم، پیاده بود پدر
خدایا لطف خود را شاملم کن
غمی جان‌سوز، مهمان دلم کن
درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانی‌ست
دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمری‌ست زندانی‌ست
فلق در سینه‌اش آتش‌فشان صبحگاهی داشت
که خون‌آلوده پیغام از کبوترهای چاهی داشت
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمی‌شود که پدر باشی و همیشه بخندی
خم می‌شوم تا گام‌هایت را ببوسم
بگذار مادر جای پایت را ببوسم
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
به‌سوی علقمه رفتم که تشنه‌کام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
ای کلیم‌اللَّه تماشا کن کلام الله را
بر فراز دست خورشیدِ ولایت، ماه را
چون سرو همیشه راست قامت بودی
معنای شرافت و شهامت بودی
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
کوچه‌هامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
قدم در دفاع از حرم برندارد
سپاھی که تیغ دودَم برندارد
زندان تیره از نفسش روشنا شده
صد یاکریم گاه قنوتش رها شده
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
دل در حرم تو خویش را گم کرده‌ست
یعنی عوض گریه تبسم کرده‌ست
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَم‌اند
در مکتب عشق یک‌به‌یک هم‌قسم‌اند
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
چقدر دیر رسیدی قطار بی‌تو گذشت
قطار خسته و بی‌کوله‌بار، بی‌تو گذشت
شب مانده است و شعلۀ بی‌جان این چراغ
شب شاهد فسردنِ تنهاترین چراغ
حس می‌شود همواره عطر ربنا از تو
آکنده شد زندان هارون از خدا از تو
