اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
آزاده است، بندۀ آقای عالم است
سلمان خیمه‌گاه حسین است، «اَسلَم» است
فرصت نمی‌شود که من از خود سفر کنم
از این من همیشگی خود گذر کنم
آمد سحر دوباره و حال سَهَر کجاست؟
تا بلکه آبرو دهدم، چشم تَر کجاست؟
بنشین شبی به خلوت خود در حضور خویش
روشن کن آسمان و زمین را به نور خویش
آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!
ای آن‌که عطر در دل گل‌ها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
بی‌حرمتی به ساحت خوبان قشنگ نیست
باور کنید پاسخ آیینه سنگ نیست
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
از برق تیغ او احدی بی‌نصیب نیست
این کیست؟ اینکه آمده میدان «حبیب» نیست؟
من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جر حسین، برابر نداشتم
دریا کشید نعره، صدا زد: مرا بنوش
غیرت نهیب زد که به دریا بگو: خموش
بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
هر دل که سوز عشق تکانش نمی‌دهد
حق در حریم قرب، مکانش نمی‌دهد
گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
با اینکه نبض پنجره در دست ماه نیست
امشب جهان به چشم اتاقم سیاه نیست
ای پر سرود با همۀ بی‌صدایی‌ات
با من سخن بگو به زبان خدایی‌ات
مردم دهند نسبت رویت بر آفتاب
اما ز بخت خود نکند باور آفتاب
بسیار بار آب گذر کرد از سرش
شیراز ماند و چشمۀ الله اکبرش
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
