گرفتارم گرفتارم اباالفضل
گره افتاده بر کارم اباالفضل
بادها هم پیاده آمده‌اند که ببوسند خاک پایت را
آسمان هدیه می‌دهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را
اراده کن که جهانی به شوق راه بیفتد
به سینۀ همه، آن شور دل‌بخواه بیفتد
کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را
می‌روی دریا دل من! دست خالی برنگردی
از میان دردها با بی‌خیالی برنگردی
دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
کربلا
شهر قصه‌های دور نیست
وقتی که شده‌ست عاشق مولا، حر
ای کاش نمی‌شد این چنین تنها، حر
مشعلی در دست آمد راه را پیدا کند
قطره می‌آمد که خود را بخشی از دریا کند
خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش می‌پرسم چرا بستم؟
صحنه‌ای بس جان‌فزا و دل‌نشین دارد بقیع
رنگ‌وبو از لاله‌های باغ دین دارد بقیع
شهر مدینه، شهر رسول مکرم است
آنجا اگر که جان بِبَری رونما کم است
نمک‌پرورده‌ات ای شهر من خیل شهیدان‌اند
شهیدانی که هر یک سفره‌دار لطف و احسان‌اند
چهل غروب جهان خون گریست در غم رویت
چهل غروب، عطش سوخت، شرمسار گلویت
من حال پس از سقوط را می‌فهمم
آشفته‌ام این خطوط را می‌فهمم
با گریه نوشت... با چه حالی می‌رفت
آن توبه‌سرشت... با چه حالی می‌رفت
چهل شب است که پای غم تو سوخته‌ایم
به اشک خویش و نگاه تو چشم دوخته‌ایم
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
صد بار اگر شویم فدای تو یاحسین
کاری نکرده‌ایم برای تو یاحسین
چه سِرّی‌ست؟ چه رازی‌ست؟
چه راز و چه نیازی‌ست؟
شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
