گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین
شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین
گریه می‌کنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه می‌کنم تو را، مثل ابرِ بی‌قرار
حتی اگر که تیغ ببارد، در بیعت امام حسینیم
ما جرأت زهیر و حبیبیم، ما غیرت امام حسینیم
چه اضطراب و چه باکى ز آفتاب قیامت
که زیر سایۀ این خیمه کرده‌ایم اقامت
بر حسین بن علی یا با حسین بن علی؟
با یزید بن یهودی یا حسین بن علی؟
هنوز داشت نفس می‌کشید؛ دیر نبود
مگر که جرعۀ آبی در آن کویر نبود
نبود غیر حرامی، به هرطرف نگریست
ولی خروش برآورد: «یاری آیا نیست؟»
ای بال و پر و پهنه و پرواز حسین
ای خون خدا خون سرافراز حسین
شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
دریغ است در آرزو ماندن ما
خوشا از لب او، فراخواندن ما
قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت
نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت
پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین
چه صبحی؟ چه شامی؟ زمان از تو می‌گفت
چه جغرافیایی؟ جهان از تو می‌گفت
از روى حسین تا نقاب افکندند
در عالم عشق، انقلاب افکندند
تو آن عاشق‌ترین مردی که در تاریخ می‌گویند
تو آن انسانِ نایابی که با فانوس می‌جویند
سحر که چلچله‌ها بال شوق وا کردند
سفر به دشت دل‌انگیز لاله‌ها کردند
بوی گل از سپیده می‌آید
اشک شوقم ز دیده می‌آید
اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست
سیاه‌جامۀ سوگت لباس فاخر ماست
ابرهای سیاه می‌گریند
باز باران و باز هم باران
من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام
از آغاز محرم تا به پایان صفر باران
نشسته بر نگاه اشک‌ریز ما عزاداران
صد بار اگر شویم فدای تو یاحسین
کاری نکرده‌ایم برای تو یاحسین
غم داغ تو را با هیچ‌کس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت
