صدای لرزش مسجد به چشم می‌آمد
چه می‌گذشت که رحمت به خشم می‌آمد
هله! ای باد که از سامره راهی شده‌ای
از همان شهر پر از خاطره راهی شده‌ای
سامرا از غم تو جامه‌دران است هنوز
چشم «نرگس» به جمالت نگران است هنوز
السلام ای وارث نوح و خلیل!
ای جلال و جلوۀ رب جلیل!
دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
بوی گل از سپیده می‌آید
اشک شوقم ز دیده می‌آید
امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید...
این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟
یاد تو آیینه و نام تو نور
ذکر تو خیر است و کلام تو نور
گرچه صد داغ و هزاران غم سنگین داریم
چشم امّید به فردای فلسطین داریم
الهی به شور قیام حسین
به فریاد سرخ و پیام حسین
خدایا لطف خود را شاملم کن
غمی جان‌سوز، مهمان دلم کن
ای حرمت قبلۀ حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما
آن صدایی که مرا سوی تماشا می‌خواند
از فراموشیِ امروز به فردا می‌خواند
روزی شعر من امشب دو برابر شده است
چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است
شب همان شب که سفر مبدأ دوران می‌شد
خط به خط باور تقویم، مسلمان می‌شد
می‌رود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یک‌تنه از دوش حرم بردارد
دو جلوۀ ابدی از درخششی ازلی
به خُلق و خو، دو محمد؛ به رنگ و بو دو علی
سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری
سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت
سلام، رود خروشانِ نور، چشمانت
دل مباد آن دل که اهل درد نیست
مرد اگر دردی ندارد، مرد نیست
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعه‌ای از کربلا
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
