زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
هرچه از غم میشود جام بلا سرشارتر
مستی این جام، جان را میکند هشیارتر
زمان از لحظۀ آغاز او چیزی نمیداند
زمین از کهکشان راز او چیزی نمیداند
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
کیست الله؟ بیا از ولیالله بپرس
مقصد قافله را از بلد راه بپرس
خوش است لالۀ آغاز سررسید شدن
شهید اول صدسالۀ جدید شدن
در دل بیخبران جز غم عالم غم نیست
در غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست
قرار بود از این چشمه آب برداریم
نه اینکه تشنه شویم و سراب برداریم
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
امتحان کردند مرد امتحان پسداده را
مرد بیهمتای موشکهای فوقالعاده را
بغض کرد و گفت مردم! شعلهها از در گذشت
بر سر دختر چه آمد تا که بابا درگذشت
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
نی از تو حیات جاودان میخواهم
نی عیش و تَنعُّم جهان میخواهم
خداوندا به ذات کامل خویش
به دریاهای لطف شامل خویش
ای دوای درون خستهدلان
مرهم سینۀ شکستهدلان
ای وجود تو اصل هر موجود
هستی و بودهای و خواهی بود