به رغم زخم زبانها به غم، عنان ندهم
ز کف، قرار خود از طعن طاعنان ندهم
الا قرار دل و جانِ بیقرار ظهورت!
کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟
ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
گریه میکنم تو را، با دو چشم داغدار
گریه میکنم تو را، مثل ابرِ بیقرار
نبود غیر حرامی، به هرطرف نگریست
ولی خروش برآورد: «یاری آیا نیست؟»
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
از روى حسین تا نقاب افکندند
در عالم عشق، انقلاب افکندند
ای قدر تو بر مردم دنیا پنهان
چون گوهر در سینۀ دریا پنهان
من در بر کشتی نجات آمدهام
در ساحل چشمۀ حیات آمدهام
خورشید بر مسیر سفر بست راه را
در دست خود گرفت سپس دست ماه را
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
بنشین شبی به خلوت خود در حضور خویش
روشن کن آسمان و زمین را به نور خویش
سوی پیریام بردند لحظهها به آرامی
لحظههای خوشحالی، لحظههای ناکامی
امشب شکوه عشق جهانگیر میشود
روح لطیف عاطفه تصویر میشود
کمک کنید به نوباوگان جنگزده
به آهوان هراسیدۀ پلنگزده
مهر شكست تا ابد حک شده بر جبينتان
كوچ كنيد غاصبان! جانب سرزمينتان
ماه، ماه روزه است
روز، روز ضربت است
ای آینهدار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یک عمر زنده باش ولیکن شهید باش
هر دم پی حماسه و عزمی جدید باش
زینب که على با جلوات دگرىست
زهراى بتول در حیات دگرىست
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
ای نامۀ سر به مهر مکتوم
ای مادر صبر، ام کلثوم!
آنقدر حاضری که کسی از تو دور نیست
هرچند دیده، قابل درک حضور نیست