زخم‌هایی که به تشییع تنت آمده‌اند
همچو گلبوسه به دشت کفنت آمده‌اند
بادها هم پیاده آمده‌اند که ببوسند خاک پایت را
آسمان هدیه می‌دهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را
صحنه‌ای بس جان‌فزا و دل‌نشین دارد بقیع
رنگ‌وبو از لاله‌های باغ دین دارد بقیع
جاری‌ست چو باران عرق شرم به رویم
از عفو تو یا از گنه خویش بگویم؟
سلامٌ علی آلِ طاها و یاسین
به این خلق و این خوی و این عزّ و تمکین
بوی گل از سپیده می‌آید
اشک شوقم ز دیده می‌آید
دنیا چه کرد با غزل عاشقانه‌ات
حال و هوای مرثیه دارد، ترانه‌ات
قلم چگونه گذارد قدم به ساحت تو
توان واژه کجا بود و طرح صحبت تو
چگونه جمع کند پاره‌های جانش را؟
به خیمه‌ها برساند تن جوانش را
چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته
که روضه خوانده که بر گونه‌ها گلاب نشسته؟
ای خداجلوه و نبی‌مرآت
مرتضی‌خصلت و حسین‌صفات
صبح سپید سر زد و خورشید خاورش
گیتی سیاه‌جامه فرو ریخت از برش
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
پیام نور به لب‌های پیک وحی خداست
بخوان سرود ولایت که عید اهل ولاست
مدینه آن‌چه که می‌پرسم از تو، راست بگو
کجاست تربت زهرا؟ بگو کجاست؟ بگو
رسید و گرد راهش کهکشان‌ها را چراغان کرد
قدم برداشت، نیشابور را فیروزه باران کرد
رُخت فروغ خداوند دادگر دارد
قَدت نشان ز قیام پیامبر دارد
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
گرچه سوز همه از آتش هجران تو بود
رمز آزادی توحید به زندان تو بود
بیرون ببر ای آسمان از محفل من ماه را
کز آتش دل کرده‌ام روشن، چراغ آه را
دیده شد دریای اشک و، عقده از دل وا نشد
ماه گم گردید و امشب هم اجل پیدا نشد
ای زینب ای که بی‌تو حقیقت زبان نداشت
خون آبرو، محبّت و ایثار، جان نداشت
ای بر تو سلام آمده از داور هستی
بگذشته در آیین نبی از سر هستی
