ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله
روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد
جان داد که در امان ببیند ما را
خالی کند از یزیدیان دنیا را
تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را
گم کرده چنان شب‌زدگان فردا را
خفتیم دو روزه فرصتِ دنیا را
دی بود و درد بود و زمستان ادامه داشت
آن سوی پنجره تب طوفان ادامه داشت
دوباره آمده آن شب، شب جدایی او
سرم فدایی او شد، دلم هوایی او
دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
هله! ای باد که از سامره راهی شده‌ای
از همان شهر پر از خاطره راهی شده‌ای
کبود غیبت تو آسمان بارانی‌ست
و کار دیدۀ ما در غمت گل‌افشانی‌ست
چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام می‌گیرند آیین تماشا را
من که شور عاشقی در سینه و سر داشتم
صد هزار آیینۀ غم، در برابر داشتم
الا قرار دل و جانِ بی‌قرار ظهورت!
کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟
تو ای تجلّی عصمت! ظهور خواهی کرد
به جام لاله، شراب طهور خواهی کرد
ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانه‌روز در ذکر و ثنا
از خودم می‌پرسم آیا می‌شود او را ببینم؟
آن غریب آشنا را می‌شود آیا ببینم؟
موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد
در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری
آهن شده‌ایم و دلمان سنگ شده
دلسنگی ما بی تو هماهنگ شده
یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفه‌ها خندانم
صبحت به تن عاطفه جان خواهد داد
زیبایی عشق را نشان خواهد داد
کیست الله؟ بیا از ولی‌الله بپرس
مقصد قافله را از بلد راه بپرس
