بادها هم پیاده آمده‌اند که ببوسند خاک پایت را
آسمان هدیه می‌دهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را
اراده کن که جهانی به شوق راه بیفتد
به سینۀ همه، آن شور دل‌بخواه بیفتد
کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را
می‌روی دریا دل من! دست خالی برنگردی
از میان دردها با بی‌خیالی برنگردی
تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
این‌روزها تمام خیابان‌ها
رسیده از سفر عشق، نوبر آورده
تبرکی دو سه خط شعر بی‌سر آورده
مانده ز فهم تو دلم بی‌نصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
دریغ است در آرزو ماندن ما
خوشا از لب او، فراخواندن ما
قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت
نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
چه سال‌ها در انتظار ذوالفقار حیدری
تویی که در احاطۀ یهودیان خیبری
بعد از تو روزها شده بی‌رنگ مرتضی
بی‌رنگ، بی‌قرار و بدآهنگ مرتضی
خوش است لالۀ آغاز سررسید شدن
شهید اول صدسالۀ جدید شدن
در خیالم شد مجسم عالم شیرین تو
روزگار سادۀ تو، حجرۀ رنگین تو
باز جاری‌ست خیابان به خیابان این شور
هم‌قدم باز رسیدیم به میدان حضور
در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
از جاری لطف آسمان‌ها می‌گفت
از رحمت بی‌کران دریا می‌گفت
قلم به دست و عمامه بر سر، عبای غربت به بر کشیدی
به سجده رفتی و گریه کردی و انتظار سحر کشیدی
ببین که با غم و اندوه بعد رفتن تو
میان معرکه ماییم و راه روشن تو
«صبح نزدیک است» پیغامی چنین آورده بود
قاصدی که آسمان را بر زمین آورده بود
امروز دلتنگم، نمی‌دانم چرا! شاید...
این عمر با من راه می‌آید؟ نمی‌آید؟
بخوان از سورۀ احساس و غیرت
بگو از مرد میدان مرد ملت
هم به در هشدار باید داد هم دیوارها!
صاعقه این بار باشد پاسخ رگبارها
سرخی امروزشان شد سبزی فردای ما
ای فدای نام قاسم‌ها و محسن‌های ما
