آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام
مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام
می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین
شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین
رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد
پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد
الهی اکبر از تو اصغر از تو
به خون آغشتگانم یکسر از تو
با این‌که دم از خطبه و تفسیر زدی
در لشکر ابن سعد شمشیر زدی
مانده پلک آسمان در گیر و دار واشدن
شب بلندی می‌کند از وحشت رسوا شدن
هنوز داشت نفس می‌کشید؛ دیر نبود
مگر که جرعۀ آبی در آن کویر نبود
نبود غیر حرامی، به هرطرف نگریست
ولی خروش برآورد: «یاری آیا نیست؟»
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
دریغ است در آرزو ماندن ما
خوشا از لب او، فراخواندن ما
قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت
نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت
چهل غروب جهان خون گریست در غم رویت
چهل غروب، عطش سوخت، شرمسار گلویت
ابرهای سیاه می‌گریند
باز باران و باز هم باران
چهل شب است که پای غم تو سوخته‌ایم
به اشک خویش و نگاه تو چشم دوخته‌ایم
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
صد بار اگر شویم فدای تو یاحسین
کاری نکرده‌ایم برای تو یاحسین
با دشمن خویش روبه‌رو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
چه سِرّی‌ست؟ چه رازی‌ست؟
چه راز و چه نیازی‌ست؟
آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
