می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
سقفی به غیر از آسمان بر سر نداری
تو سایه بر سر داشتی دیگر نداری
از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است
والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته
که روضه خوانده که بر گونه‌ها گلاب نشسته؟
از لشکر کوفه این خبر می‌آید
زخم است و دوباره بر جگر می‌آید
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
فرق دارد جلوه‌اش در ظاهر و معنا حرم
گاه شادی، گاه غم دارد برای ما حرم
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
پیوستگان عشق تو از خود بریده‌اند
الفت گرفته با تو و از خود رمیده‌اند
ما طائر قدسیم، نوا را نشناسیم
مرغ ملکوتیم، هوا را نشناسیم
ای آفتاب طالع و ای ماه در حجاب!
ای بدرِ نور یافته در ظلِّ آفتاب!
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بی‌تو خو گرفته با زخمه‌های آفتاب
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
یک پرده در سکوت شکستم، صدا شدم
رفتم دعای ندبه بخوانم، دعا شدم
به نام خداوند جان و خرد
کز این برتر اندیشه برنگذرد
رباب است و خروش و خسته‌حالی
به دامن اشک و جای طفل خالی
پیغمبر ما که مشرق نور هُداست
دل آینه‌دار مهر او، دیده جداست
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
