با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
تو مثل کوی بن‌بستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
این‌روزها تمام خیابان‌ها
رسیده از سفر عشق، نوبر آورده
تبرکی دو سه خط شعر بی‌سر آورده
مانده ز فهم تو دلم بی‌نصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
دریغ است در آرزو ماندن ما
خوشا از لب او، فراخواندن ما
قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت
نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
چه سال‌ها در انتظار ذوالفقار حیدری
تویی که در احاطۀ یهودیان خیبری
کیست الله؟ بیا از ولی‌الله بپرس
مقصد قافله را از بلد راه بپرس
باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یک‌باره به پایت صد و ده بار بمیرم
فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش
کسی که آینۀ ذات کبریاست صفاتش
چگونه وصف کنم شاعرانه کیست علی؟
شبیه نیست به غیر از خودش؛ علی‌ست علی
چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی
که بر انگشتر فضل و شرف همچون نگین هستی
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
بعد از تو روزها شده بی‌رنگ مرتضی
بی‌رنگ، بی‌قرار و بدآهنگ مرتضی
خوش است لالۀ آغاز سررسید شدن
شهید اول صدسالۀ جدید شدن
در خیالم شد مجسم عالم شیرین تو
روزگار سادۀ تو، حجرۀ رنگین تو
باز جاری‌ست خیابان به خیابان این شور
هم‌قدم باز رسیدیم به میدان حضور
در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
از جاری لطف آسمان‌ها می‌گفت
از رحمت بی‌کران دریا می‌گفت
قلم به دست و عمامه بر سر، عبای غربت به بر کشیدی
به سجده رفتی و گریه کردی و انتظار سحر کشیدی
