آخر ذی القعده | شعر هیأت

گر چه از غم، شکسته بالِ من است
اشک من شاهد ملالِ من است

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت (جلد۲)

مسمّط

اگر دینی‌ست باقی در جهان بی‌شبهه دین توست
یداللهی که می‌گویند خود در آستین توست

علیرضا قزوه

غزل

دلای پریشون، ناامید از این روزگار
به سوی تو میان دل‌شکسته و غصه‌دار

جمعی از شاعران

زمینه

ای همه دین و باورم
سایۀ لطفت بر سرم

سیدعلی نقیب

نوحه

ای جود سرشار، ای مهر جاری
ای که پناهِ هر بی‌قراری

یوسف رحیمی

واحد

سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی
آه بین خانۀ خود هم نداری محرمی

فاطمه معصومی

غزل

شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی

میلاد حسنی

زبرجد

غزل

میان حجره چنان ناله از جفا می‌زد
که سوز ناله‌اش آتش به ماسوا می‌زد

علی انسانی

دل سنگ آب شد

غزل

میان هلهله سینه مجال آه نداشت
برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت

محسن حنیفی

زخمه

غزل

شب‌نشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همه‌شب راز و نیاز سحرش را دیدند

سیدهاشم وفایی

گلبن وفا

غزل

تا آه سینه سوزی، از قلب من برآید
هر دم هزار نوبت، جانم ز تن برآید

غلامرضا سازگار

نخل میثم (جلد۲)

غزل

و جنس درد تو از جنس روضهٔ حسن است
غریب خانهٔ خود! غربت تو در وطن است

سیدمحمدجواد میرصفی

غزل