زمزمه

غروب جمعه‌ها، که اشکا جاریه
تموم لحظه‌هاش، که بی‌قراریه

جمعی از شاعران

غروب و غم و دود و آتش و آه
سکوت و شب و بغض و اشک و نگاه

حسن بیاتانی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

جهان تشنۀ ذکر یارب توست
قُمِ اللَّيلَ، این آخرین شب توست

حسن بیاتانی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

خدایا به این اشک و آه و فغان
به حق عمویِ امامِ زمان

یوسف رحیمی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

گلی گم شده در میان غبار
به داغش دل اهل خیمه دچار

یوسف رحیمی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

پدر! کودکم من، توانم بده
بگیرم در آغوش و جانم بده

علی مؤیدی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

غمت آتشی زد به جانِ عمو
مرا می‌کشد بی‌قراریِ او

یوسف رحیمی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

خدا ای خدا ای خدای حسین
دلم می‌تپد در هوای حسین

حسن بیاتانی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

شب روسیاهان رسیده، بیا
بیا، دل ز دنیا بریده بیا

یوسف رحیمی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

شب اشک و راز و نیاز من است
فقط یک نفر چاره‌ساز من است

حسن بیاتانی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

اگر خسته از آهی ای دل من
تو هم می‌شوی راهی ای دل من

یوسف رحیمی

بدم الحسین (دفتر سوم)

زمزمه

کیست این زن...

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده
در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

کیست این زن، اینکه با تیغ زبان آتشینش
روبه‌روی صاحبان سبحه و زر ایستاده

گرچه از دشمن فراوان زخم خورده داغ دیده
مثل کوهی باز هم الله‌اکبر، ایستاده

گاه بالای سر سرهای بی‌تن گریه کرده
گاه بالای سرِ تن‌های بی‌سر ایستاده

در کلامش خشم و آرامش تو گویی تواَمانند
آری آری آن طرف انگار حیدر ایستاده

کیست این زن، زینب کبراست یا زهرای ثانی
این‌که در این مسجد بی‌بام و بی‌در ایستاده

زن مگو، بنت‌الجلال اخت‌الوقاری آسمانی
مثل کوه محکمی پشت برادر ایستاده

با وجود آن همه زخم زبان از اهل کوفه
راست‌قامت عین عباس دلاور ایستاده

خم به ابرویش نیامد از ملامت‌های دشمن
بر سر حکم الهی چون پیمبر ایستاده

کیست این زن، این‌که چون سروی میان آتش و دود
با وجود آن همه داغ مکرر ایستاده

شام، تاریک است و خیل کوفیان در شب شناور
زینب اما مثل ماهی روی منبر ایستاده

زینب است این دختر حیدر که از مردان عالم
آری آری، یک سر و گردن فراتر ایستاده

پرچم شاه شهیدان تا ابد بالاست بالا
بر سر پیمان خود تا صبح محشر ایستاده

سعید بیابانکی

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد
کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

علی گلی حسین‌آبادی

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

محمدجواد غفورزاده

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

محمدجواد غفورزاده

سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

حسین عبدی

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

رضا حاج‌حسینی

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم
قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

مهدی جهاندار

دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

حافظ شیرازی

وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای
خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شده‌اى

علی‌اکبر لطیفیان

خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی

سیدمهدی موسوی

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد
گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

مریم سقلاطونی

به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم،‌ دریا تو بینم

بابا طاهر همدانی

ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند

فؤاد کرمانی

زمزمه

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

سکه شدن و دو رو شدن آسان است آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

دل سراپردۀ محبت اوست دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شده‌اى

خواست لختی شکسته بنویسد به خودش گفت با چه ترکیبی

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم به دریا بنگرم،‌ دریا تو بینم

ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند! سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد
کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم
قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای
خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شده‌اى

خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد
گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم،‌ دریا تو بینم

ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند