روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
تو آمدی و بهشت برین مکه شدی
امان آمنه بودی امین مکه شدی
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
بهار، فرصت سبزی برای دیدار است
بهار، فرصت دیدارهای بسیار است
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
باید صلواتها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
ای نام تو از صبح ازل زمزمۀ رود
ای زمزم جاری شده در مصحف داود
به زیر تیغ نداریم مدعا جز تو
شهید عشق تو را نیست خونبها جز تو
تویی که میدمی از عرش هر پگاه، علی
منوّرند به نور تو مهر و ماه، علی
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت
سلام، رود خروشانِ نور، چشمانت
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
هنوز طرز نگاهش به آسمان تازهست
دو بال مشرقیاش با اُفق هماندازهست
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
پیچیده در ترنّم هستی، صدای تو
ای راز ناگشودۀ هستی، خدای تو
من در همین شروع غزل، مات ماندهام
حیران سرگذشت نفسهات ماندهام
وادی به وادی میروم دنبال محمل
آهستهتر ای ساربان! دل میبری، دل