میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد
دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
آسمان را پهن می‌کردی به هنگام نماز
تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز
زخم‌هایی که به تشییع تنت آمده‌اند
همچو گلبوسه به دشت کفنت آمده‌اند
شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
بی تو می‌ماند فقط رنج عبادت‌هایشان
بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان
بادها هم پیاده آمده‌اند که ببوسند خاک پایت را
آسمان هدیه می‌دهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را
اراده کن که جهانی به شوق راه بیفتد
به سینۀ همه، آن شور دل‌بخواه بیفتد
کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را
می‌روی دریا دل من! دست خالی برنگردی
از میان دردها با بی‌خیالی برنگردی
در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری
ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد
ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر
چهل غروب جهان خون گریست در غم رویت
چهل غروب، عطش سوخت، شرمسار گلویت
اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است
آنجا جگر گرسنه‌ها، شعله‌ور است
گل می‌کند لبخند تو مهمان که می‌آید
باز است آغوش تو سرگردان که می‌آید
راه از بیگانه می‌جستیم، آخر گم شدیم
خانۀ خود را نمی‌دیدیم و سردرگم شدیم
فتنه چون خون دوید در شریان
در شب شوم و شرم شد انسان
سیاست داشت، اما مثل حیدر بود در میدان
که تیغ تیز میدان می‌دهد سَیّاس را برهان
می‌رسد باز به گوش دل ما این آواز
چه نشستید که در‌های عنایت شد باز
گردۀ مستضعفین شد نردبان عده‌ای
تنگناهای زمین شد آسمان عده‌ای
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگین‌بار
ورق کبوتر آتش گرفته‌ای تب‌دار
