امام حسن مجتبی علیه‌السلام | شعر هیأت

نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم

غلامرضا کافی

همین زنجره تا صبح

غزل

مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود

هاشم کرونی

آسمان صبر

رباعی

دل بی‌شکیب از غم فصل جدایی است
جان، بی‌قرار لحظهٔ وصل خدایی است

محمدجواد غفورزاده

غروب منظومۀ عشق

غزل

بارها از سفره‌اش با اینکه نان برداشتند
روز تشییع تنش تیر و کمان برداشتند

حسین عباس‌پور

حداقل

غزل

وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد

هادی جانفدا

کفشداری یازده

غزل

فریاد اگرچه در تو پنهان بوده‌ست
خورشید تکلّمت فروزان بوده‌ست

مصطفی محدثی

بودن در نبودن

رباعی

آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند

سیدرضا مؤید

همواره حسین

رباعی

باید گلِ سرزمین ادراک شدن
از خاک برآمدن به افلاک شدن

علی‌اصغر دلیلی‌صالح

حدیث حُسن

رباعی

هرکس که دلش به آسمان پیوسته‌ست
از کوچکی دغدغه‌ها وارسته‌ست

حسین ابراهیمی

حدیث حُسن

رباعی

با نیت نگاه تو آغاز می‌کنم
احساس خویش را به تو ابراز می‌کنم

سیدمحمدرضا شرافت

فصل کرامت

غزل‌مثنوی

گل‌خنده‌ای که مهر به ماه خدا کند
از پای روز، حلقۀ شب را جدا کند

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

غزل

می‌جویی اگر رسم جوانمردان را
بشنو ز امام، سیرت آنان را

حسین ابراهیمی

حدیث حُسن

رباعی