مرثیه | شعر هیأت

آگه چو شد از حالت بیماری او
دامن به کمر بست پیِ یاری او

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

رباعی

زمین کربلا تب دارد آیا، یا تو تب داری؟
دل زینب فدایت پا برون از خیمه نگذاری

مهدی جهاندار

مرثیه با شکوه

غزل

بعد از آن واقعهٔ سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوختهٔ کرب‌وبلا سهم تو شد

رضا اسماعیلی

این مریم همیشه

غزل

امشب ز فرط زمزمه غوغاست در تنور
حال و هوای نافله پیداست در تنور

جواد محمدزمانی

دلواپسی‌های اویس

غزل

آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

قصیده

چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید

محمدعلی مجاهدی

کرامت سرخ

رباعی

قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...

فؤاد کرمانی

شمع جمع

غزل

اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را

جواد محقق

کرامت سرخ

غزل

نازم آن زنده شهیدی که برِ داور خویش
سازد از خونِ گلو تاج و نهد بر سر خویش

سیدمحمدعلی ریاضی‌یزدی

بهای وصل

غزل

می‌آید از سمتِ غربت، اسبی که تنهای تنهاست
تصویرِ مردی که رفته‌ست، در چشم‌هایش هویداست

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

غزل

دقیقه‌های پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود

رضا خورشیدی‌فرد

مرثیه با شکوه

غزل

نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش

فاضل نظری

آن‌ها

غزل