مرثیه | شعر هیأت

بر عهد خود ز روی محبت، وفا نکرد
تا سینه را نشانهٔ تیر بلا نکرد

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

غزل

سقا به آب، لب ز ادب آشنا نکرد
از آب پُرس از چه ز سقّا حیا نکرد

علی انسانی

دل سنگ آب شد

غزل

مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند
همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند

سیدحمیدرضا برقعی

تحریرهای رود

مثنوی

باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشم‌های مهربانش...

رضا خورشیدی‌فرد

مرثیه با شکوه

غزل

سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود

سیدمهدی حسینی

همواره حسین

رباعی

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها می‌شود از دست کمان

سیدحمیدرضا برقعی

تحریرهای رود

مثنوی

برخیز و کفن بپوش سر تا پا را
تا گریه کنند آن قد و بالا را

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

رباعی

غرقِ حماسه است طلوعِ پگاه تو
خورشید می‌دمد ز تماشای ماه تو

جواد محمدزمانی

دلواپسی‌های اویس

غزل

خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد

سیدرضا جعفری

سواد آینه

غزل

فکری به حال ماهی در التهاب کن
بابا برای تشنگی من شتاب کن

وحیده گرجی

شرف الشمس

غزل

زره پوشیده از قنداقه، بی‌شمشیر می‌آید
شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر می‌آید

علی فردوسی

دق الباب

غزل

با خودم فکر می‌کنم اصلاً چرا باید
رباب، با آب، هم‌قافیه باشد؟

سیدحمیدرضا برقعی

تحریرهای رود

نو (سپید)