هفتم صفر | شعر هیأت

از اشک، نگاه لاله‌گونی دارد
داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد

سیدمهدی حسینی

رباعی

نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم

غلامرضا کافی

همین زنجره تا صبح

غزل

مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود

هاشم کرونی

آسمان صبر

رباعی

دل بی‌شکیب از غم فصل جدایی است
جان، بی‌قرار لحظهٔ وصل خدایی است

محمدجواد غفورزاده

غروب منظومۀ عشق

غزل

بارها از سفره‌اش با اینکه نان برداشتند
روز تشییع تنش تیر و کمان برداشتند

حسین عباس‌پور

حداقل

غزل

وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد

هادی جانفدا

کفشداری یازده

غزل

آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند

سیدرضا مؤید

همواره حسین

رباعی

مست از غم توام غم تو فرق می‌کند
محو توام که عالم تو فرق می‌کند

سیدمحمدرضا شرافت

فصل کرامت

غزل

مانند باران بود و بر دل‌ها ترنّم داشت
مانند چشمه لطف سرشارش تداوم داشت

حسین عباس‌پور

فصل کرامت

غزل