هفتم صفر | شعر هیأت

می‌بینمت میانۀ میدان غریب‌تر
یعنی که از تمام شهیدان غریب‌تر

محمدحسین انصاری‎‌نژاد

ترکیب‌بند

اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد

مهدی مردانی

پشت پردۀ ملکوت

غزل

سکه‌ها ایمانشان را برد، بیعت‌ها شکست
یک به یک سردارها رفتند قیمت‌ها شکست

حسین عباس‌پور

حداقل

غزل

حرف او شد که شد دلم روشن
در دلم شوق اوست کرده وطن

عباس همتی

مسمّط

ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد

محمدجواد غفورزاده

امام حسن(ع) در شعر فارسی

رباعی

بودند دو تن، به جان و دل دشمنِ تو
دادند به هم دست، پیِ کشتن تو

علی انسانی

دل سنگ آب شد

رباعی

به روی شانۀ خاتم، که چون نقش نگین باشد
نشان نام او باید معزّ المؤمنین باشد

سیدمحمدجواد میرصفی

غزل

از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را می‌بیند آن چشمی که باز است

اعظم سعادتمند

باران پس از برف

غزل

صبوری به پای تو سر می‌گذارد
غمت داغ‌ها بر جگر می‌گذارد

حسین عباس‌پور

حماسه صبر

غزل

وقتی سکوت سبز تو تفسیر می‌شود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر می‌شود

پروانه نجاتی

یادواره یازدهمین شب شعر عاشورا

غزل

یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود

سیدرضا جعفری

سواد آینه

غزل

دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من

حبیب چایچیان

ای اشک‌ها بریزید

غزل