تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها
می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غم‌های تو را لبخند فردایی نبود
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
همیشه مرد سفر مرد جاده بود پدر
رفیق و همدم مردم، پیاده بود پدر
گر چه از غم، شکسته بالِ من است
اشک من شاهد ملالِ من است
اگر دینی‌ست باقی در جهان بی‌شبهه دین توست
یداللهی که می‌گویند خود در آستین توست
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد
ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
آفتابی شدی و چشمانت
آسمان آسمان درخشیدند
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد
زینب که على با جلوات دگرى‌ست
زهراى بتول در حیات دگرى‌ست
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمی‌شود که پدر باشی و همیشه بخندی
خم می‌شوم تا گام‌هایت را ببوسم
بگذار مادر جای پایت را ببوسم
چه رنج‌ها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
چون او کسی به راه وفا یاوری نکرد
خون جگر نخورد و پیام‌آوری نکرد
با سری بر نی، دلی پُر خون، سفر آغاز شد
این سفر با کوله‌باری مختصر آغاز شد
والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
من ماندم و مرغ سحر و نوحه‌گری‌ها
اندوه پرستو، غم بی‌بال‌وپری‌ها
