همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را
همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را
ذلیل شد امیری‌اش، صغیر شد کبیری‌اش
شکسته شد توهّمِ شکست‌ناپذیری‌اش
ایران! پر از آیینه و لبخند بمانی
همسایۀ خورشید چو «الوند» بمانی
ما از غم دشوار تو آسان نگذشتیم
ماندیم بر این عهد و ز پیمان نگذشتیم
سرو است و به ایستادگی متهم است
از شش جهت آماج هزاران ستم است
سخن چون از سر درد است باری دردسر دارد
خوشا مردی کزین‌سان دردسرها زیر سر دارد
اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
کجاست جای تو در جملۀ زمان که هنوز...
که پیش‌از‌این؟ که هم‌اکنون؟ که بعد‌از‌آن؟ که هنوز؟
ای لحظه‌به‌لحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
سحر دمیده و بر شیشه می‌زند باران
هوا مسیح‌نفس شد، به مقدم رمضان
سبزپوشا با خودت بخت سپید آورده‌ای
گل به گل هر جا بهاری نو پدید آورده‌ای
هم به در هشدار باید داد هم دیوارها!
صاعقه این بار باشد پاسخ رگبارها
نمرده‌اند شهیدان که ماه و خورشیدند
که کشتگان وطن، زندگان جاویدند
خدا این بار می‌خواهد سپاهش خار و خس باشد
برای خواری دشمن همین بایست بس باشد
به ایستادن، آن دم که سنگ می‌بارند
به کوه بودن، آن لحظه‌ها که دشوارند
کمک کنید به نوباوگان جنگ‌زده
به آهوان هراسیدۀ پلنگ‌زده
بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!
مهر شكست تا ابد حک شده بر جبينتان
كوچ كنيد غاصبان! جانب سرزمينتان
عشق با نامِ شما درصددِ تاختن است
نام تو معنی دل بردن و دل باختن است
افق‌های باز و کران‌های تازه
زمین‌های نو، آسمان‌های تازه
تا نشکفد بر پای ما زنجیرهای تازه‌ای
رویید بر دستان ما شمشیرهای تازه‌ای
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
