رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
اینروزها تمام خیابانها
حتی اگر که تیغ ببارد، در بیعت امام حسینیم
ما جرأت زهیر و حبیبیم، ما غیرت امام حسینیم
مانده ز فهم تو دلم بینصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
من ماجرا را خوب یادم هست، چون کاروان ما جلوتر بود
پیکی رسید و گفت برگردید، دستور، دستور پیمبر بود
تکبیر میگفتند سرتاسر، ذَرّات عالم همزبان با تو
گویا زمین را بال و پر دادی، نزدیکتر شد آسمان با تو
یاد تو آیینه و نام تو نور
ذکر تو خیر است و کلام تو نور
یا ایهاالعزیزتر از یوسف!
عکس تو را به چاه میاندازند
ای حرمت قبلۀ حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعهای از کربلا
توفان و باد و خورشید
بیداد کرد آن سال
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
ای به سزا لایق حمد و ثنا
ذات تو پاک از صفت ناسزا
در آسمان ملائکۀ خوش ذوق
شهر بهشت را که بنا کردند...
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
ای صفت خاص تو واجب به ذات
بسته به تو سلسلۀ ممکنات
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
بسم الله الرحمن الرحیم
هست کلید در گنج حکیم
ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده...
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّالبنین
دل گرمیام از دستهای توست، دل گرمیات از دستهای من
دیگر زبان سرخ من بسته است، حرفی بزن ای مقتدای من!
دست خدا پردۀ شب را شکافت
صبح شد و نور خداوند تافت
ای ولی عصر و امام زمان
ای سبب خلقت کون و مکان