روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد
دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
کنار پنجره‌فولاد، گریه مغتنم است
در این حریم برای تو گریه محترم است
السلام ای وارث نوح و خلیل!
ای جلال و جلوۀ رب جلیل!
ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
سلام بر تو که سلطانِ مُلکِ عشق، رضایی
سلام بر تو که مقبولِ آستان خدایی
با آنکه دلم شکستۀ رنج و غم است
در راه زیارت تو، ثابت‌قدم است
اوقات شریف ما به تکرار گذشت
مانند همیشه کار از کار گذشت
شب بود و بارگاه تو چون خرمنی ز نور
می‌ریخت در نگاه زمین آبشار طور
در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری
دمی با آه خلوت کن، بگیر ای دل جلا اینجا
بیا سبقت بگیر از خلق، با رنگ خدا اینجا
در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
من كیستم؟ کبوتر بی‌آشیانه‌ات
محتاج دست‌های تو و آب و دانه‌ات
اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است
آنجا جگر گرسنه‌ها، شعله‌ور است
آسمان خشک و خسیس، ابرها بی‌ضربان
ناودان‌ها خاموش، جوی‌ها بی‌جریان
می‌شود دست دعای تو به باران نرسد؟!
یا بتابی به تن پنجره‌ای جان نرسد؟!
راه از بیگانه می‌جستیم، آخر گم شدیم
خانۀ خود را نمی‌دیدیم و سردرگم شدیم
تکبیر می‌گفتند سرتاسر، ذَرّات عالم هم‌زبان با تو
گویا زمین را بال و پر دادی، نزدیک‌تر شد آسمان با تو
دلدادۀ عشق، از صفاتش پیداست
صدق سخن از صبر و ثباتش پیداست
گردۀ مستضعفین شد نردبان عده‌ای
تنگناهای زمین شد آسمان عده‌ای
