هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست
زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها
خودت را از هرآنچه غیر عشق او رها کردی
خودت را نذر او کردی و از عالم جدا کردی
حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غم‌های تو را لبخند فردایی نبود
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
مانده ز فهم تو دلم بی‌نصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
ای قدر تو بر مردم دنیا پنهان
چون گوهر در سینۀ دریا پنهان
زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
گر چه از غم، شکسته بالِ من است
اشک من شاهد ملالِ من است
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیه‌ست، مریم هم
اگر دینی‌ست باقی در جهان بی‌شبهه دین توست
یداللهی که می‌گویند خود در آستین توست
دلش را برده‌ای، هر وقت صحبت کرده‌ای بانو!
محمد را، چنین غرقِ محبت کرده‌ای بانو!
به سنگ نام تو را گفتم و به گریه درآمد
به گوش کوه سرودم تو را و چشمه برآمد
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
ای که جا در دل و در جان پیمبر داری!
رتبه از مریم قدّیس فراتر داری
آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد
ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
آفتابی شدی و چشمانت
آسمان آسمان درخشیدند
