مدح و منقبت | شعر هیأت

فتنه چون خون دوید در شریان
در شب شوم و شرم شد انسان

محمدمهدی خانمحمدی

قصیده

سیاست داشت، اما مثل حیدر بود در میدان
که تیغ تیز میدان می‌دهد سَیّاس را برهان

سعید تاج‌محمدی

غزل

آسمان را پهن می‌کردی به هنگام نماز
تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز

علی گلی حسین‌آبادی

غزل

خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست

صائب تبریزی

مجموعه اشعار ولایی صائب تبریزی

قصیده

چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار

صائب تبریزی

مجموعه اشعار ولایی صائب تبریزی

قصیده

کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او

سیدرضا مؤید

دیوان مؤید (جلد۲)

قصیده‌واره

فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش
کسی که آینۀ ذات کبریاست صفاتش

بُشری صاحبی

غزل

چگونه وصف کنم شاعرانه کیست علی؟
شبیه نیست به غیر از خودش؛ علی‌ست علی

سیدمحمد بهشتی

غزل

چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی
که بر انگشتر فضل و شرف همچون نگین هستی

سعید تاج‌محمدی

یک دشت دویدن

غزل

ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل

سیدمحمد رستگار

گریه گل

قصیده

ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر

سیدحسن حسینی

سفرنامه گردباد

غزل

قلم چو کوه دماوند سخت و سنگین‌بار
ورق کبوتر آتش گرفته‌ای تب‌دار

هادی جانفدا

قصیده