نوزدهم رمضان | شعر هیأت

تیغی فرود آمد و فرقت شکست آه
فرقت شکست و موی تو در خون نشست آه

سیدمحمدجواد شرافت

فصل شهادت

غزل

آزرده طعم دورى، از یار را چشیده
روى سحر قدم زد با کسوت سپیده

سیدرضا جعفری

صبح شبنم

غزل

آن صبح سراسر هیجان گفت اذان را
انگار که می‌دید نماز پس از آن را

نغمه مستشارنظامی

در اوج غربت نارنج

غزل

این جزر و مدِ چیست که تا ماه می‌رود؟
دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟

قیصر امین‌پور

آینه‌های ناگهان

غزل

یک کوچه غیرت ای قلندر تا علی مانده‌ست
شمشیر بردارد هر آن‌کس با علی مانده‌ست

مهدی جهاندار

عشق سوزان است

غزل

گاه جنگ است به مرکب همه زین بگذارید
آب در دست اگر هست زمین بگذارید

سیدحمیدرضا برقعی

تحیّر

مثنوی

منشق شده ماه از جبین در شب قدر
خورشید به خون نشسته بین در شب قدر

سیدمهدی حسینی

فصل شهادت

رباعی

ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز

قیصر امین‌پور

اشعار قیصر امین‌پور

رباعی

امام رو به رهایی عمامه روی زمین
قیامتی شد ـ بعد از اقامه ـ روی زمین

محمدمهدی سیار

بی‌خوابی عمیق

غزل

برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است

محمدجواد غفورزاده

از کعبه تا محراب

رباعی

علی آن شیر خدا، شاه عرب
الفتی داشته با این دل شب

سیدمحمدحسین شهریار

فصل شهادت

مثنوی

وقت پرواز آسمان شده بود
گوئیا آخر جهان شده بود

سیدحمیدرضا برقعی

رقعه

غزل