هفتم ذی الحجه | شعر هیأت

کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او

سیدرضا مؤید

دیوان مؤید (جلد۲)

قصیده‌واره

پای دَرسَت شیعه جان گرفت
جان‌ها عطری جاودان گرفت

علی مؤیدی

نوحه

میون شبای تیره، تو ماه تمومی
ای آقا تو فخر شیعه، باقرالعلومی

سیدعلیرضا شفیعی

زمینه

بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم
هزاران خیمه بر پا بود آنجایی که من بودم

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت (جلد۲)

قصیده‌واره

در چاه عدم دو هم‌قدم افتادند
با هم به سیه‌چال ستم افتادند

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

رباعی

تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است

محمود شریفی (کمیل کاشانی)

غزل

غمگین زمین، گرفته زمان، تیره‌گون هواست
امروز روز گریه و امشب شب عزاست

عباس شاه‌زیدی

به کسی دل باخته‌ام

غزل

آفتاب بن علی بن حسين بن علی
راوی نور، شكافندۀ علم ازلی

مهدی جهاندار

غزل

اعماق آیه‌های یقین را شکافته
نور است و آسمان برین را شکافته

اعظم سعادتمند

غزل

سیلاب می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌کنیم و به بالا نمی‌رسیم

یوسف رحیمی

نورٌ علی نور

غزل‌مثنوی

قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود

حسین شنوائی

حدیث حُسن

رباعی

امشب از آسمان چشمانت
دسته‌دسته ستاره می‌چینم

یوسف رحیمی

چارپاره