مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | شعر هیأت

بهار آمد و عطری به هر دیار زدند
به جای‌جای زمین نقشی از بهار زدند

سیدرضا مؤید

نغمه‌های ولایت

ترجیع‌بند

هنوز می‌چکد از چشم‌ها بهانۀ تو
بیا که سر بگذارد جهان به شانۀ تو

فاطمه عارف‌نژاد

غزل

صدای بال ملائک ز دور می‌آید
مسافری مگر از شهر نور می‌آید؟

ناصر فیض

خوشه‌های طلایی

غزل

بهارِ آمدنت می‌برد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را

فاطمه زاهد‌مقدم

غزل

برای از تو سرودن، زبان ما بسته‌ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته‌ست

محمد غفاری

آستانه

غزل

ز عمق حنجره بر بام شب اذان می‌گفت
حدیث درد زمین را به آسمان می‌گفت

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

غزل

طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی

قیصر امین‌پور

آینه‌های ناگهان

غزل

شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را

ناصر فیض

گناه اول

غزل

عرق نبود که از چهره‌ات به زین می‌ریخت
شراره‌های دلت بود اینچنین می‌ریخت

عباس شاه‌زیدی

به کسی دل باخته‌ام

غزل

تکیده قامتش و تکیه بر عصا نزده‌ست
همان که غیر خدا را دمی صدا نزده‌ست

فائزه زرافشان

غزل

مگر چه کیسه‌ای از نور داشت بر دوشش؟
که وقت دیدن او ماه بود مدهوشش

سیدمحمدجواد میرصفی

غزل

بهار پنجرۀ رؤیت خداوند است
بهار فصل صمیمیت خداوند است

سعید بیابانکی

غزل