مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن | شعر هیأت

سخن چون از سر درد است باری دردسر دارد
خوشا مردی کزین‌سان دردسرها زیر سر دارد

علی‌محمد مؤدب

غزل

به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را

مرتضی حیدری‌ آل‌کثیر

غزل

شکسته بالِ نوپروازها، زخمی شده پرها
بمیرم من، چه بهتی هست در چشم کبوترها!

فاطمه عارف‌نژاد

غزل

زمان از لحظۀ آغاز او چیزی نمی‌داند
زمین از کهکشان راز او چیزی نمی‌داند

علی سلیمیان

مربع‌ترکیب

چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام می‌گیرند آیین تماشا را

میلاد عرفان‌پور

از آخر مجلس

غزل

مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا

محمدسعید میرزایی

قصائد رضوی

قصیده

سیاست داشت، اما مثل حیدر بود در میدان
که تیغ تیز میدان می‌دهد سَیّاس را برهان

سعید تاج‌محمدی

غزل

فلک امشب نشان داده‌ست روی دیگر خود را
که پس می‌گیرد از خلق جهان، پیغمبر خود را

محمدحسین ملکیان

تفسیر آه

غزل

کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را

جعفر عباسی

سرانجام

غزل

تو را کشتند آن‌ها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند

علی مردی‌پور

غزل

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد
پر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد

سیدحمیدرضا برقعی

یحیی

غزل

پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش می‌پرسم چرا بستم؟

محمود شریفی (کمیل کاشانی)

باب القبله

غزل