مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن | شعر هیأت

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

جعفر عباسی

سرانجام

غزل

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

عاطفه جوشقانیان

غزل

میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد

رضا یزدانی

غزل

تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است
ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟

حسین عباس‌پور

حداقل

غزل

خودت را از هرآنچه غیر عشق او رها کردی
خودت را نذر او کردی و از عالم جدا کردی

سیدمحمدمهدی شفیعی

غزل

پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه

محمدرضا ترکی

سال‌های بی‌ترانگی

غزل

برای خواندن اول یاد می‌گیرند الفبا را
الفبا یافتم در متن قرآن نام زهرا را

محمدحسین ملکیان

غزل

سخن چون از سر درد است باری دردسر دارد
خوشا مردی کزین‌سان دردسرها زیر سر دارد

علی‌محمد مؤدب

غزل

به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را

مرتضی حیدری‌ آل‌کثیر

غزل

شکسته بالِ نوپروازها، زخمی شده پرها
بمیرم من، چه بهتی هست در چشم کبوترها!

فاطمه عارف‌نژاد

غزل

زمان از لحظۀ آغاز او چیزی نمی‌داند
زمین از کهکشان راز او چیزی نمی‌داند

علی سلیمیان

مربع‌ترکیب

چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام می‌گیرند آیین تماشا را

میلاد عرفان‌پور

از آخر مجلس

غزل