هفدهم ربیع الاول | شعر هیأت

تابید بر زمین
نوری از آسمان

اعظم سعادتمند

نیکوترین الگو

چارپاره

باشد که دلم، راهبری داشته باشد
از عالم بالا، خبری داشته باشد

محمدجواد غفورزاده

قصیده

امشب شکوه عشق جهانگیر می‌شود
روح لطیف عاطفه تصویر می‌شود

سیدرضا مؤید

باران نور

قصیده‌واره

ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد

سعدی شیرازی

کلیات سعدی

غزل

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد

رحمان نوازنی

خورشید مهربانی‌ها

غزل

رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

مصطفی محدثی

سُکرِ سماع

غزل

جهان نبود و تو بودی نشانۀ خلقت
همای اوج سعادت به شانۀ خلقت

نغمه مستشارنظامی

در اوج غربت نارنج

ترکیب‌بند

پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود

مهدی زارعی

آسمان به روایت پرنده بی‌پر

غزل‌پیوسته

تا بر بسیط سبز چمن پا گذاشته‌ست
دستش بهار را به تماشا گذاشته‌ست

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

غزل

کيستی ای خنده‌هايت رحمةٌ للعالمين
گيسوانت ليلةالقدر سماوات و زمین

مهدی جهاندار

غزل

عشق تو در تمامی عالم زبانزد است
بی‌عشق، حال و روز زمین و زمان بد است

رضا نیکوکار

برادرانه

غزل

تو آمدی و در رحمت خدا وا بود
و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

عباس شاه‌زیدی

به کسی دل باخته‌ام

قصیده