مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | شعر هیأت

چه شد مگر که زمین و زمان در آتش سوخت
که باغ خاطره‌ها ناگهان در آتش سوخت

سعید بیابانکی

غزل

نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد

جعفر عباسی

سرانجام

قصیده‌واره

هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست
ببار، ابر بهاری، ببار! کافی نیست

فاضل نظری

اقلیّت

غزل

امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین
به راه بادیۀ عشق، آشناست حسین

مشفق کاشانی

بهای وصل

غزل

قرار بود بیایی کبوترش باشی
دوباره آینه‌ای در برابرش باشی

قاسم صرافان

غزل

میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم

سعید بیابانکی

نامه‌های کوفی

غزل

به کودکان و زنان احترام می‌فرمود
به احترام فقیران قیام می‌فرمود

مهدی جهاندار

غزل

هوای بام تو داریم ما هوایی‌ها
خوشا به حال شب و روز سامرایی‌ها

قاسم اردکانی

غزل

شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد

رضا اسماعیلی

این مریم همیشه

غزل

گرفته بوی شهادت شب وفاتش را
بیا مرور کن ای اشک خاطراتش را

میثم مؤمنی‌نژاد

غزل

به نینوای حسین از «شفق» سلام برید
سلامِ خسته‌دلی را به آن امام برید

محمدجواد غفورزاده

فلیرحل معنا

غزل

به کربلای تو یک کاروان دل آوردم
امانتی که تو دادی به منزل آوردم

سیدرضا مؤید

فلیرحل معنا

غزل