مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن | شعر هیأت

نشاط انگیز نامت می‌نوازد روح عطشان را
تو مثل چشمه‌ای! نوشیده و جوشیده انسان را

علی داودی

آینه گردانی

غزل

جهان را، بی‌کران را، جن و انسان را دعا کردی
زمین را، آسمان را، ابر و باران را دعا کردی

سیده فرشته حسینی

غزل

به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را

میلاد حبیبی

غزل

اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچه‌های شرقی «العفو» راهی نیست

طیبه عباسی‌

مواهب (دفتر اول)

غزل

به آهی می‌توان از خود برآوردن جهانی را
که یک رهبر به منزل می‌رساند کاروانی را...

صائب تبریزی

کلیات صائب تبریزی

غزل

سکوت سرمه‌ای سد می‌کند راه صدایم را
بخوان از چشم‌هایم قطره‌قطره حرف‌هایم را

میثم داودی

مواهب (دفتر اول)

غزل

زمين را می‌کشند از زير پامان مثل بم يک روز
نمی‌بينيم در آيينه خود را صبحدم يک روز

علیرضا قزوه

چمدان‌های قدیمی

غزل

تو ای مرغ شباهنگم، به حسرت بال و پر وا کن
صدای کوبۀ در شد، برو زهرا تو در وا کن

محمدجواد غفورزاده

غروب منظومۀ عشق

مثنوی

به پایت ریختم اندوه یک دریا زلالی را
بلور اشک‌ها در کاسۀ ماه هلالی را

علیرضا قزوه

صبح بنارس

غزل

رسید و گرد راهش کهکشان‌ها را چراغان کرد
قدم برداشت، نیشابور را فیروزه باران کرد

فائزه زرافشان

آشیان آسمان

غزل

و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد

علیرضا قزوه

شبلی و آتش

غزل

چنان گنجشک می‌سایم سرم را روی ایوانت
که تا یک‌لحظه بالم حس کند گرمای دستانت

مریم سقلاطونی

بادها از جنوب می‌آیند

غزل