هفتم صفر | شعر هیأت

گل می‌کند لبخند تو مهمان که می‌آید
باز است آغوش تو سرگردان که می‌آید

حسین عباس‌پور

غزل

فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی

جواد محمدزمانی

چارپاره

با من بیا هرچند صبرش را نداری
یک جا مرا در راه تنها می‌گذاری

انسیه‌سادات هاشمی

غزل

تویی امیر جمل، وارث رشادت حیدر
لوای صبر و جهادی به روی دوش پیمبر

سعید تاج‌محمدی

غزل

غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب

احد ده‌بزرگی

امام حسن(ع) در شعر فارسی

دوبیتی

در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود

سیدعلی نقیب

تشرف

رباعی

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

جعفر عباسی

غزل

دو جلوۀ ابدی از درخششی ازلی
به خُلق و خو، دو محمد؛ به رنگ و بو دو علی

سیدمحمدجواد شرافت

مثنوی

نمی‌شد خالی از عَمّارها دور و برت، ای کاش
یلی همتای اَشتر داشتی در لشکرت، ای کاش

حسین عباس‌پور

غزل

میان هجمۀ غم‌ها اگر پناه ندارد
حسین هست نمی‌گویم او سپاه ندارد

حسین عباس‌پور

غزل

شرط محبت است به‌جز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن

وصال شیرازی

آینۀ بردباری

ترکیب‌بند

کیست او؟ آن‌که بین خانۀ خود
مکر دشمن مجاورش بوده‌ست

سیدمحمدمهدی شفیعی

غزل