پر میکشند تا به هوای تو بالها
گم میشوند در افق تو خیالها
ای بهترین دلیل تبسم ظهور کن
فصل کبود خندۀ ما را مرور کن
ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
با زخمهای تازه گل انداخت پیکرش
تسلیم شد قضا و قدر در برابرش
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
شب بود و بارگاه تو چون خرمنی ز نور
میریخت در نگاه زمین آبشار طور
باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
خورشید بر مسیر سفر بست راه را
در دست خود گرفت سپس دست ماه را
در مسجدالنبی چه مؤدب نشستهاند
از خلسۀ صبوح، لبالب نشستهاند
جانبخشتر ندیده کسی از تبسمت
جان جهان! فدای سلامٌ علیکمت
پس رهسپار جادۀ بیتالحرام شد
شصتوسه سال فرصت دنیا تمام شد
پشت سر مسافر ما گریه میکند
شهری که بر رسول خدا گریه میکند
امشب شکوه عشق جهانگیر میشود
روح لطیف عاطفه تصویر میشود
ای نام تو از صبح ازل زمزمۀ رود
ای زمزم جاری شده در مصحف داود
صد بار اگر شویم فدای تو یاحسین
کاری نکردهایم برای تو یاحسین
هرچند عیان است ولی وقت بیان است
عشق تو گرانقدرترین عشق جهان است
امروز که خورشید سر از شرق برآورد
از کعبۀ جان، قبلۀ هفتم خبر آورد
الهی به شور قیام حسین
به فریاد سرخ و پیام حسین
آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جانپرور آوَرَد