مرثیه | شعر هیأت

سحر چون پیک غم از در درآید
شرار از سینه، آه از دل برآید

محمدجواد غفورزاده

فلیرحل معنا

قصیده

داستان‌هایی که از شام خراب آورده‌ام
عالمی از صبر خود در اضطراب آورده‌ام

خوشدل تهرانی

فلیرحل معنا

غزل

ز نینوای تو رفتم چو نی، نوا کردم
چنان که بادیه‌ها را چو نینوا کردم

سیدرضا مؤید

فلیرحل معنا

غزل

ما را که غیر داغ غمت برجبین نبود
نگذشت لحظه‌ای که دل ما غمین نبود

محمدجواد غفورزاده

فلیرحل معنا

غزل

آنچه از من خواستی با کاروان آورده‌‏ام
یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده‌‏ام

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

غزل

برگشتم از رسالت انجام داده‌ام
زخمی‌ترین پیمبر غمگین جاده‌ام

سیدرضا جعفری

صبح شبنم

غزل

رفتم من و، هوای تو از سر نمی‌رود
داغ غمت ز سینهٔ خواهر نمی‌رود

جودی خراسانی

فلیرحل معنا

غزل

آن باده‌ای که روز نخستش نه خام بود
یک اربعین گذشت و دوباره به جام بود

جواد محمدزمانی

فلیرحل معنا

غزل

یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود

سیدرضا جعفری

سواد آینه

غزل

دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من

حبیب چایچیان

ای اشک‌ها بریزید

غزل

از اشک، نگاه لاله‌گونی دارد
داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد

سیدمهدی حسینی

رباعی

نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم

غلامرضا کافی

همین زنجره تا صبح

غزل